شماره ٤٣: عشق را نازم که بودش را غم نابود نی
عشق را نازم که بودش را غم نابود نی
کفر او زنار دار حاضر و موجود نی
عشق اگر فرمان دهد از جان شیرین هم گذر
عشق محبوب است و مقصود است و جان مقصود نی
کافری را پخته تر سازد شکست سومنات
گرمی بتخانه بی هنگامه ی محمود نی
مسجد و میخانه و دیر و کلیسا و کنشت
صد فسون از بهر دل بستند و دل خوشنود نی
نغمه پردازی ز جوئی کوهسار آموختم
در گلستان بوده ام یک ناله درد آلودنی
پیش من آئی دم سردی دل گرمی بیار
جنبش اندر تست اندر نغمه ی داود نی
عیب من کم جوی و از جامم عیار خویش گیر
لذت تلخاب من بی جان غم فرسود نی