شماره ٧٢: ای لاله ای چراغ کهستان و باغ و راغ
ای لاله ای چراغ کهستان و باغ و راغ
در من نگر که می دهم از زندگی سراغ
ما رنگ شوخ و بوی پریشیده نیستیم
مائیم آنچه می رود اندر دل و دماغ
مستی رباده می رسد و از ایاغ نیست
هر چند باده را نتوان خورد بی ایاغ
داغی بسینه سوز که اندر شب وجود
خود را شناختن نتوان جز باین چراغ
ای موج شعله سینه بباد صبا گشای
شبنم مجو که می دهد از سوختن فراغ