شماره ١٤: بیار باده که گردون بکام ما گردید
بیار باده که گردون بکام ما گردید
مثال غنچه نواها ز شاخسار دمید
خورم بیاد تنک نوشی امام حرم
که جز بصحبت یاران رازداران نچشید
فزون قبیله ی آن پخته کار باد که گفت:
چراغ راه حیات است جلوه ی امید
نو از حوصله ی دوستان بلندتر است
غزل سرا شدم آنجا که هیچکس نشنید
عیار معرفت مشتری است جنس سخن
خوشم از آنکه متاع مرا کسی نخرید
ز شعر دلکش اقبال می توان دریافت
که درس فلسفه میداد و عاشقی ورزید