قسمت سوم - می باقی
- شماره ١: بهار تا بگلستان کشید بزم سرود
- شماره ٢: حلقه بستند سر تربت من نوحه گران
- شماره ٣: می تراشد فکر ما هر دم خداوندی دگر
- شماره ٤: مرا ز دیده ی بینا شکایت دگر است
- شماره ٥: باین بهانه درین بزم محرمی جویم
- شماره ٦: خیز و نقاب برگشا پرد گیان ساز را
- شماره ٧: بملازمان سلطان خبری دهم ز رازی
- شماره ٨: بیا که ساقی گل چهره دست بر چنگ است
- شماره ٩: صورت نه پرستم من بتخانه شکستم من
- شماره ١٠: هوای فرودین در گلستان میخانه می سازد
- شماره ١١: از ما بگو سلامی آن ترک تند خو را
- شماره ١٢: آشنا هر خار را از قصه ی ما ساختی
- شماره ١٣: خوش آنکه رخت خرد را به شعله ی می سوخت
- شماره ١٤: بیار باده که گردون بکام ما گردید
- شماره ١٥: تیر و سنان و خنجر و شمشیر آرزوست
- شماره ١٦: دانه ی سبحه به زنار کشیدن آموز
- شماره ١٧: ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست
- شماره ١٨: موج را از سینه ی دریا گسستن می توان
- شماره ١٩: صد ناله ی شبگیری صد صبح بلاخیزی
- شماره ٢٠: باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زای را
- شماره ٢١: فریب کشمکش عقل دیدنی دارد
- شماره ٢٢: حسرت جلوه ی آن ماه تمامی دارم
- شماره ٢٣: بشاخ زندگی ما نمی ز تشنه لبی است
- شماره ٢٤: فرقی نه نهد عاشق در کعبه و بتخانه
- شماره ٢٥: بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان
- شماره ٢٦: این گنبد مینائی این پستی و بالائی
- به یکی از صوفیه نوشته شد
- شماره ٢٨: دلیل منزل شوقم بدامنم آویز
- شماره ٢٩: در جهان دل ما دور قمر پیدا نیست
- شماره ٣٠: گریه ی ما بی اثر ناله ی ما نارسا است
- شماره ٣١: سوز سخن ز ناله ی مستانه ی دل است
- شماره ٣٢: سطوت که از کوه ستانند و به کاهی بخشند
- شماره ٣٣: نه تو اندر حرم گنجی نه در بتخانه می آئی
- شماره ٣٤: تب و تاب بتکده ی عجم نرسد بسوز و گداز من
- شماره ٣٥: مثل آئینه مشو محو جمال دگران
- شماره ٣٦: جهان عشق نه میری نه سروری داند
- شماره ٣٧: خواجه ای نیست که چون بنده پرستارش نیست
- شماره ٣٨: بیا که بلبل شوریده نغمه پرداز است
- شماره ٣٩: خاکیم و تند سیر مثال ستاره ایم
- شماره ٤٠: عرب از سرشک خونم همه لاله زار بادا
- شماره ٤١: نظر تو همه تقصیر و خرد کوتاهی
- شماره ٤٢: سرخوش از باده ی تو خم شکنی نیست که نیست
- شماره ٤٣: اگر چه زیب سرش افسر و کلاهی نیست
- شماره ٤٤: شعله در آغوش دارد عشق بی پروای من
- شماره ٤٥: بتان تازه تراشیده ئی دریغ از تو