شماره ٤٥: بتان تازه تراشیده ئی دریغ از تو
بتان تازه تراشیده ئی دریغ از تو
درون خویش نه کاویده ئی دریغ از تو
چنان گداخته ئی از حرارت افرنگ
ز چشم خویش تراویده ئی دریغ از تو
بکوچه ئی که دهد خاک را بهای بلند
به نیم غمزه نیرزیده ئی دریغ از تو
گرفتم این که کتاب خرد فرو خواندی
حدیث شوق نه فهمیده ئی دریغ از تو
طواف کعبه زدی گرد دیر گردیدی
نگه بخویش نه پیچیده ئی دریغ از تو