شماره ٧٩٣: او شوی چو خود را تو از میانه بر گیری
او شوی چو خود را تو از میانه بر گیری
در بها بیفزایی، تا بهانه بر گیری
سنگ و شانه ای باید تا ز پا و سر گویی
پا و سر چو گم گردد سنگ و شانه برگیری
گر مقیم درگاهی خاک شو، که در ساعت
گردنت زند گر سر ز آستانه برگیری
دام شرک را دانه جز تو کس نمی بینم
گر ز دام در خوفی دم ز دانه برگیری
در سلوک این منهج گر به صدق می کوشی
تا ز راه دربندی دل ز خانه برگیری
گر چوما نه بی برگی ساغری بیاشامی
هم چمان برون آیی، هم چمانه برگیری
اوحدی، خطا باشد قول جز درین پرده
گر صواب می جویی این ترانه برگیری