شماره ١٣٩: چه فسردگی بلد تو شد که بمحفل من و ما بیا
چه فسردگی بلد تو شد که بمحفل من و ما بیا
که کشود راه غنودنت که درین فسانه سرا بیا
نفسیست مغتنم هوس طربی و حاصل عبرتی
سر بام فرصت پرفشان چو سحر بکسب هوا بیا
تگ و تاز وهم جنون عنان بسپهر میبردت کشان
تو غبار باخته طاقتی بزمین عجز رسا بیا
بغبار قافله سلف نرسیده ئی و گذشته ئی
صف پیش میزندت صلا که بیاور و بقفا بیا
سرو پادمیکه بهم رسد تک و تازها بقدم رسد
خم انتظار تو میکشم بوداع قد دو تا بیا
به بتان چه تحفه بردائر زترانه قسمی دگر
برهت سیه شدن خون من به بهار رنگ حنا بیا
کس ازین حدیقه نمی برد کم و بیش قسمت بی سبب
چو چنار کو طلب ثمر بهزار دست دعا بیا
بادای ناز فضولیت سر و برگ حسن قبول کو
ستم است دعوت شه کنی که بکلبه های کدا بیا
بفسون حاجت هرزه دو در جرأتی نکشوده ام
زحیا رسیده بگوش من که عرق کن آبله پا بیا
تو چو شمع در بر انجمن بهوس ستمکش سوختن کف پا
نشسته براه سرکه بلغز و جانب ما بیا
من بیدل از در عاجزی بچه سو روم بکجا رسم
همه سوست حکم بر و بر و همه جاست شور بیا بیا