شماره ٢٩٥: نرسیدی بفهم خود ره عزم دگر کشا
نرسیدی بفهم خود ره عزم دگر کشا
بجهانی که نیستی مژه بر بند و درکشا
زگران جانیت مباد شود ناله منفعل
بجنون سپند زن پی منقار پر کشا
طپش خلق پیش و پس نه زعشق است و نی هوس
شرر کاغذ است و بس تو هم اندک نظر کشا
زفسردن مکش تری بفسونهای عافیت
همه گر موج گوهری برمیدن کمر کشا
بچه فرصت وفا کند گل تمکین فروشیست
بتماشای چشمکی ره سنگ و شرر کشا
سحر نشه فطرتی ته خاک از چه غفلتی
نفسی صرف جوش کن زخم چرخ سرکشا
هوس جوع و شهوتت شده دام مذلتت
اگر از نوع آدمی زخود افسار خر کشا
ادب آموزه محرمان لب خشکیست بی بیان
بمحیط آشنا نه رگ موج گهر کشا
ادبی تا تسلسلت نکند شیشه بی ملت
که بانداز قلقلت پری هست پر کشا
دل و دستی نه بسته بچه غم در شکسته
تو براهت نشسته گره اینست برکشا
اگر انشای (بیدلت) زحلاوت نشان دهد
شقی از خامه طرح کن در مصر شکر کشا