شماره ١٣: همه عمر با تو قدح زدیم و نرفت رنج خمار ما
همه عمر با تو قدح زدیم و نرفت رنج خمار ما
چه قیامتی که نمیرسی ز کنار ما بکنار ما
چو غبار ناله نیستان نزدیم گامی از امتحان
که ز خود گذشتن ما نشد بهزار گوچه دچار ما
چقدر ز خجلت مدعا زده ایم بر اثر غنا
که چو رنگ دامن خاک هم نگرفت خون شکار ما
همه را بعالم بیخودی قدحیست از می عافیت
سر و برگ گردش رنگ کو که خطی کشد بحصار ما
دل ناتوان بکجا برد الم تردد عاجزی
که چون سبحه هر قدم اوفتد بهزار آبله کار ما
بسواد نسخه نیستی نرسید مشق تأملت
قلمی بخاک سیاه زن بنویس خط غبار ما
صف رنگ لاله بهم شکن می جام گل بزمین فگن
به بهار دامن ناز زن ز حنای دست نگار ما
برکاب عشرت پرفشان نزدیم دست تظلمی
به غبار میرود آرزو نکشیده دامن یار ما
نه بدامنی ز حیا رسد نه بدستگاه دعا رسد
چو رسد بنبست پا رسد کف دست آبله دار ما
چه خوش است عمر سبکعنان گذرد ز ما و من آنچنان
که چو صبح در دم امتحان نفتد بر آینه بار ما
چمن طبیعت (بیدلم) ادب آبیار شگفتگی
زده است ساغر رنگ و بو بدماغ غنچه بهار ما