شماره ١١٩: این انجمن چو شمع مپندار جای ماست
این انجمن چو شمع مپندار جای ماست
هر اشک در چکیدنش آواز پای ماست
جان میدهیم و عشرت موهوم میخریم
چون گل همان تبسم ما خونبهای ماست
روشن نکرده ایم چو شبنم درین بساط
غیر از عرق که آئینه مدعای ماست
طرح چه آبرو فگند قطره از گهر
ما رفته ایم و آبله پا بجای ماست
دامن فشان تر از کف دست تجردیم
رنگی که جز شکست نبندد حنای ماست
ویرانی دل این همه تعمیر داشته است
نه آسمان غبار شکست بنای ماست
در آتش افگنند و ننالیم چون سپند
خودداری ئی که عقده بال صدای ماست
در قیم جسم ساز سلامت چه ممکن است
این خاک سخت تشنه آب بقای ماست
از فقر سرمتاب کز اسباب اعتبار
کس آنچه در خیال ندارد برای ماست
پیشانی ئی که جز بدر دل نسوده ایم
بر آسمان همان قدم عرش سای ماست
آئینه خودیم بهر جا دمیده ایم
این طرفه ترکه جلوه او رونمای ماست
(بیدل) عدم ترانه ناموس هستی ایم
بیرون پرده آنچه نیابی نوای ماست