شماره ١٣١: بجاست شکوه ما تا ره فغان خالیست
بجاست شکوه ما تا ره فغان خالیست
زمین پر است دلش بسکه آسمان خالیست
سراغ بلبل مازین چمن مگیر و مپرس
خیال ناله فروش است و آشیان خالیست
غبار غفلت ما را علاج نتوان کرد
پر است دیده ز دیدار و همچنان خالیست
شکست رنگ بعرض تبسمی نرسید
ز ریشه طربم کشت زعفران خالیست
دل شکسته ره درد واکند ورنه
لبم چو ساغر تصویر از فغان خالیست
سپهر حسرت پرواز ناله ام دارد
ز شوق تیر من آغوش این کمان خالیست
زبسکه منتظران تو رفته اند ز خویش
چو نقش پا ز نگه چشم بیدلان خالیست
جهان چو شیشه ساعت طلسم فقر و غناست
پرست وقت دگر آنچه این زمان خالیست
ز کوچه نی و جولان ناله هیچ مپرس
مقام ناوک نازت در استخوان خالیست
دلی بسینه ندارم چو دانه گندم
ازین متاع من خسته را دکان خالیست
براه دوست ز محراب نقش پاپیداست
که جای سجده دلها درین مکان خالیست
درین هوسکده هرکس بضاعتی دارد
دعاست مایه جمعی که دست شان خالیست
ز پهلوی پری کیسه قدر تست اینجا
بعجز شیشه زند سنگ اگر میان خالیست
برنگ نقش نگین (بیدل) از سبکروحی
نشته ایم وز ما جای ما همان خالیست