شماره ٢٤٥: جهان زجنس اثرهای این و آن خالیست
جهان زجنس اثرهای این و آن خالیست
بهرزه وهم مچینید کاین دکان خالیست
گرفته است حوادث جهات امکان را
زعافیت چه زمین و چه آسمان خالیست
برنگ چنبر دف در طلسم پیکر ما
بهر چه دست زنی منزل فغان خالیست
زشکر تیغ تو یارب چسان برون آید
دهان زخم اسیری که از زبان خالیست
اگر چه شوق تو لبریز حیرتم دارد
چو چشم آئینه آغوش من همان خالیست
ترشحی بمزاج سحاب فیض نماند
که آستین کریمان چو ناودان خالیست
بچشم زاهد خودبین چه توتیا و چه خاک
که از حقیقت بینش چو سرمه دان خالیست
زجیب هر مژه آغوش میچکد اینجا
بیا که جای تو در چشم دوستان خالیست
کدام جلوه که نگذشت زین بساط غرور
توهم بتازکه میدان امتحان خالیست
فریب منصب گوهر مخور که همچو حباب
هزار کیسه درین بحر بیکران خالیست
زچاک دانه خرما شد اینقدر معلوم
که از وفا دل سخت شکر لبان خالیست
گهر زیاس کمر بر شکست موج نه بست
دلی که پر شود از خود زدشمنان خالیست
بجیب تست اگر خلوتی و انجمنیست
برون زخویش کجا میروی جهان خالیست
بهمزبانی آن چشم سرمه سا (بیدل)
چو میل سرمه زبان من از بیان خالیست