شماره ٣٦: زخویش مگذر اگر جوهرت شناسائیست
زخویش مگذر اگر جوهرت شناسائیست
که خود پرستی عالم بهار یکتائیست
نه گلشنی است به پیش نظر نه دشت و نه در
بلندی مژه ات منظر خودآرائیست
بهار رمز ازل تا چه وقت گیرد رنگ
هنوز نغمه نی تشنه لب نائیست
مگر زغیب برائیم تا عیان گردیم
زخود نشان چه دهد قطره ئی که دریائیست
زذات محض چه اسما که برنمی آئیم
جهان وهم و گمان فطرت معمائیست
دل از تکلف هستی جنون نمائی کرد
نفس در آئینه رنگ بهار سودائیست
ببزم وصل جنون ناگزیر عشق افتاد
زمنع بلبل ادب کن بهار غوغائیست
کسی بستر عیوب نفس چه چاره کند
غبار نیستی آئینه ایم و رسوائیست
لطافتیست بطبع درشتی آفاق
مقیم پرده سنگ انتظار مینائیست
شکست بام و دری چند میکند فریاد
که از هوس بدرآئید خانه صحرائیست
بعرض نیم نفس کس چه گردن افرازد
حباب ما عرق انفعال پیدائیست
توهم دری چو شرر واکن و ببند بس است
بکارخانه فرصت عدم تماشائیست
فتاده ایم براهت چو سایه جبهه بخاک
زپیش ما بتغافل زدن چه رعنائیست
رعونتیست بطبعت که چون غبار سحر
اگر بباد روی پیشت اوج پیمائیست
تلاش کعبه و دیرت نمیرود (بیدل)
بهشت و دوزخ خویشی خیال هرجائیست