شماره ١١٥: طوق چون فاخته شیرازه مشت پرماست
طوق چون فاخته شیرازه مشت پرماست
حلقه دود کمند کف خاکستر ماست
همچو خاک آینه صورت افتادگییم
گرد نقش قدم راهروان جوهر ماست
بسکه چون تیر گذشت از بر ماعیش شباب
محو خمیازه چو آغوش کمان پیکر ماست
شوق غارت زده انجمن دیداریم
هر کجا آینه ئی خون شده چشم تر ماست
عجز آئینه واماندگی ما نشود
طایر شوخی رنگیم و شکستن پر ماست
مست شوقیم درین دشت زسرگردانی
گردبادیم و همین گردش سر ساغر ماست
کوتهی نیست پریشانی ما را چون زلف
سایه طالع آشفته زمو بر سر ماست
آسمان گرم طواف دل ما میگردد
مرکز دور محیط آب رخ گوهر ماست
از دلیران جنون تا زبساط یا سیم
قطع امید دو عالم برش خنجر ماست
راحت شمع بانداز گداز است اینجا
هر قدر پیکر ما آب شود بستر ماست
ما بیک صفحه زصد نسخه فراغت داریم
دل آشفته اگر جمع شود دفتر ماست
بسکه داریم درین باغ کدورت (بیدل)
لاله سان آینه زنگار نشین در بر ماست