شماره ١١٨: عالم طلسم وحشت چشم سیاه اوست
عالم طلسم وحشت چشم سیاه اوست
تا ذره ئی که میرمد از خود نگاه اوست
مائیم و پاسبانی خلوت سرای چشم
بیرون روای نگاه که این خوابگاه اوست
شبنم بنیم چشم زدن جوهر هواست
آزاده بیدلی که همان اشک آه اوست
بیتاب عشق اگر همه ریگ روان شود
تا سر بجاست آبله پابراه اوست
از آه و ناله دل بغلط پی نمیبرد
زین دشت هر چه گرد برارد سپاه اوست
حیرت نگاه شوکت نومیدی خودم
کاین هفت عرصه یک کف بیدستگاه اوست
در وادی ئی که حسرت ما آب می خورد
موج نگاه تشنه هجوم گیاه اوست
با محرمان عجز حوادث چه میکند
سرهای جیب الفت ما در پناه اوست
ته جرعه شراب غروریست عجز ما
رنگ شگسته سایه طرف کلاه اوست
دلدار تا تو رفته از خود رسیده است
(بیدل) گذشتنی که همین شاهراه اوست