شماره ١٣٦: غنچه در فکر دهانت گوشه گیر خسته ایست
غنچه در فکر دهانت گوشه گیر خسته ایست
گوهر از سودای لعلت سربدامن بسته ایست
نسبت خاصیست اهل عشق را با جور حسن
زخم ما و تیغ نازت ابروی پیوسته ایست
چرب و نرمی در کلام عاشقان پرورده اند
نغمه منقار مرغان تو مغز پسته ایست
سرکشان از قید دام خاکساری فارغند
از کمان طوق قمری سرو تیر جسته ایست
نخل بند گلشنم یارب خیال روی کیست
هر نگه امشب بچشمم رشته گلدسته ایست
بحر موزونی زطبعم باز طوفان میکند
هر نفس بر لب چو موجم مصرع برجسته ایست
بوی گل را التفات غنچه زندان است بس
خون خورد در گوشه گیری هر کجا وارسته ایست
بسکه وحشت محمل عیش بهاران میکشد
رنگ هم چون بوغبار بر زمین ننشسته ایست
بی بلائی نیست از هر جا تراود بوی درد
درنقاب پرده این سازها دلخسته ایست
ماجرای دل باظهار دگر محتاج نیست
گوش اگر باشد نفس هم ناله آهسته ایست
دردمندی لازم دست تهی افتاده است
شیشه تا خالی نمیگردد دل نشکسته ایست
بسکه (بیدل) کلفت اندود است گلزار جهان
بوی گل در دیده ام دودی زآتش جسته ایست