شماره ١٥٢: کاهش طبع من از فطرت بیباک خود است
کاهش طبع من از فطرت بیباک خود است
شمع را برق فنا شعله ادراک خود است
غیر مشکل که شود دام اسیران وفا
قفس وحشت صبحم جگر چاک خود است
بر نکردیم سر از دائره حیرانی
شبنم ما نگه دیده نمناک خود است
رنگ بیتابی دل از نفس من پیداست
گردن شیشه این باده رگ تاک خود است
طوبی اینجا ثمرش قابل دلبستن نیست
زاهد از بیخبری ریشه مسواک خود است
گر دل از شرم کرم آب شود ایثار است
ورنه گوهر همه جا عقده امسال خود است
نیست دل را چو شکست انجمن عافیتی
صدف گوهر ما سینه صد چاک خود است
گردباد از نفس سوخته دامی دارد
صید این بادیه در حلقه فتراک خود است
ضرر و نفع جهان است بنسبت ورنه
زهر در عالم خود صاحب تریاک خود است
دل بخون میطپد از شوخی جولان نفس
موج بیتابی این بحر زخاشاک خود است
شعله را سجده گهی نیست چو خاکستر خویش
جبهه ما نقط دایره خاک خود است
(بیدل) از ساده دلی آینه لبریز صفاست
آب این چشمه زموج نظر پاک خود است