شماره ٢٥٣: ره مقصدی که گم است و بس بخیال میسپری عبث
ره مقصدی که گم است و بس بخیال میسپری عبث
تو بهیچ شعبه نمیرسی چه نشسته میگذری عبث
زفسانه سازی این و آن که رسد بمعنی بی نشان
نشکسته بال و پر چنان بهوای او نپری عبث
چمن صفا و کدورتی می جام معنی و صورتی
همه ئی ولی بخیال خود که توئی همین قدری عبث
ز زبان شمع حیا لکن سخنیست عبرت انجمن
که درین ستمکده خار پا نکشیده گل بسری عبث
هوس جهان تعلقی سر و برگ حرص و تملقی
چو یقین زند در امتحان بغرور پی سپری عبث
نگهت بخود چو فرا رسد بحقیقت همه وا رسد
دل شیشه گر بفصارسد نتند بوهم پری عبث
چو هو از کسوت شبنمی نه شکسته ئی نه فراهمی
چقدر ستمکش مبهمی که جبین نه ئی وتری عبث
نه حقیقت تو یقین نشان نه مجازات آینه گمان
چه تشخصی چه تعینی که خودی غلط دگری عبث
بهوا مکش چو سحر علم بحیا فسون هوس مدم
عدمی عدم عدمی عدم زعدم چه پرده دری عبث
خجلم زننگ حقیقتت که چو حرف (بیدل) بی زبان
بنظر نه ئی و بگوشها زفسانه در بدری عبث