شماره ٢٧٧: دم سرد بسته به پیش خود چقدر دماغ فسرده یخ
دم سرد بسته به پیش خود چقدر دماغ فسرده یخ
که بگرمی ئی نشد آشنا سر واعظ از زدن زنخ
شده خلقی آینه دار دین بغرور فطرت عیب بین
سرو برگ دیده وریست این که زخال میشمرند زخ
بستلی دل بیصفا نبری زموعظه ماجرا
که زآب سیل گزک دودبسر جراحت پر و سخ
چه سبب شد آینه طلب که دمید این همه تاب و تب
که پر است از طرب و تعب سر مور تا بپر ملخ
زفسون عالم عنکبوت املت کشیده بدام و بس
نفسی دو خیمه ناز زن بطناب پوچ گسسته نخ
زقضا چه مژده شنیده ئی که سرت بفتنه کشیده ئی
به جنون اگر نه تنیده ئی رگ گردن تو که کرده شخ
بکمند کلفت پیش و پس نه طپی چو (بیدل) بیخبر
تو مقید نفسی و بس دگرت چه دام و کجاست فخ