شماره ٣٢: اگر دماغم درین خمستان خمار شرم عدم نگیرد
اگر دماغم درین خمستان خمار شرم عدم نگیرد
زچشمک ذره جام گیرم بآن شکوهی که جم نگیرد
دران دبستان که سعی گردون بحک دهد خط کهکشانش
کسی زقدرت چه وانگارد که دست خود را قلم نگیرد
درین قلمرو کف غبارم بهیچکس همسری ندارم
کمال میزان اعتبارم بس است اگر ذره کم نگیرد
زعرصه اعتبار گوی سر سلامت توان ربودن
گر آمد و رفتن نفسها بباد تیغ دودم نگیرد
نفس بخمیازه میگدازی بساز نقش نگین ننازی
که نام اقبال بی نیازی لبیکه نامد بهم نگیرد
نصیبی از عافیت ندارد حباب بحر غرور بودن
حذر که باد دماغت آخر برنج نفخ شکم نگیرد
باین درشتی که طبع غافل خطاست تأثیر انفعالش
چو سنگ در کارگاه مینا گر آب گردد که نم نگیرد
نرفته از خود ندارد امکان بمعنی رفتکان رسیدن
که خاک ناگشته کس درین ره سراغ نقش قدم نگیرد
گزیده اقبال همت ما فروتنی عرصه نیازی
که منت سربلندی آنجا کسی بدوش علم نگیرد
خیاب نامحرم گریبان دواند ما را بصد بیابان
چه سازد آواره در دل که راه دیر و حرم نگیرد
دلست منظور بی نیازی زغفلت آزرده اش نسازی
کسی کزان جلوه شرم دارد شکست آئینه کم نگیرد
اگر بنازم بزور همت نیم خجالت کش غرامت
کشیده ام بار هر دو عالم به پشت پائی که خم نگیرد
ندارد این مکتب تعین کدورت انشاتری ز(بیدل)
بصفحه گر نام او نویسم بجز غبار از رقم نگیرد