شماره ٦٠: با این خرام ناز اگر آن مست میرود
با این خرام ناز اگر آن مست میرود
رنگ حنا بحیرتش از دست میرود
کسب کمال آینه دار فروتنی است
موج گهر زشرم غنا پست میرود
خلق جنون تلاش همان برامید پوچ
هر چند سعی پیش نرفتست میرود
آسودگی چو ریگ روانم چه ممکنست
پای طلب گر آبله هم بست میرود
خواهی بسیر لاله و خواهی بگشت گل
با دامن تو هر که نه پیوست میرود
اشکم برنگ سیل درین دشت عمرهاست
بیتاب آن غبار که ننشست میرود
ببکار نیست دور خرابات زندگی
هر کس زخویش تا نفسی هست میرود
تا کی بگفتگو شمری فرصتی که نیست
ای بی نصیب ماهیت از شست میرود
(بیدل) دگر تظلم حرمان کجا برم
من جرأتی ندارم و او مست میرود