شماره ٩٧: بروی عالم آرا گر نقاب زلف در پیچد
بروی عالم آرا گر نقاب زلف در پیچد
بیاض صفحه کافور را در مشک تو پیچد
گهی چون طفل اشک من در آغوش نگه غلطد
گهی چون سبزه مژگان بدامان نظر پیچد
اگر گویم ززلف خود رهائی ده دل ما را
چو زلف خود سر هر موز صد جا بیشتر پیچد
بگاه خنده شکر ریزد از چاک دل گوهر
بوقت خامشی موج گهر را در شکر پیچد
نخیزم چون غبار از راه او (بیدل) که می ترسم
عنان تو سن ناز از طریق مهر در پیچد