شماره ١٥٩: تا در آئینه دل راه نفس وا باشد
تا در آئینه دل راه نفس وا باشد
کلفت هر دو جهان در گره ما باشد
صبح شبنم ثمر باغچه نیرنگیم
خنده و گریه ما از همه اعضا باشد
گامها بسکه تر از موج سرابست اینجا
نیست بی خشکی لب گر همه دریا باشد
جلوه مفت است تو در حق نگه ظلم مکن
وهم گو در غم اندیشه فردا باشد
زین گلستان مگذر بیخبر از کاوش رنگ
شاید این پرده نقاب چمن آرا باشد
پشت و روئی نتوان بست بر آئینه دل
گل این باغ محال است که رعنا باشد
مژه ئی گرم توان کرد درین عبرتگا
بالش خواب کسی گر پر عنقا باشد
سعی واماندگیم کرد بمنزل همدوش
گره رشته ره آبله پا باشد
بگشاد مژه آغوش یقین انشا کن
جلوه تا چند زچشم تو معمی باشد
عشرتی از دل افسرده ما رنگ نبست
خون این شیشه مگر در رگ خارا باشد
بی زبانیست ندامت کش آهنگ ستم
کف افسوس خموشی لب گویا باشد
دل نداریم و همان بارکش صد المیم
زنگ سهل است اگر آئنه از ما باشد
(بیدل) آئینه مشرب نکشد کلفت زنگ
سینه صافیست دران بزم که مینا باشد