شماره ٢١٢: جنون جولانیم هر جا بوحشت رهنما گردد
جنون جولانیم هر جا بوحشت رهنما گردد
دو عالم گردباد آئینه یک نقش پا گردد
گر آزادی هوس داری چو بو از رنگ بیرون آ
هوا گل میکند دودی که از آتش جدا گردد
ببزم وصل عاشق را چه امکانست خودداری
که شبنم جلوه خورشید چون بیند هوا گردد
نیاز عاشقان سرمایه ناز است خوبانرا
بپایت دیده تا دل هر چه فشاند حنا گردد
چنین کز ضعف در هر جا تحیر نقش می بندم
عجب دارم گر از آئینه تمثالم جدا گردد
کسی تا کی بدوش ناله بندد محمل حسرت
عصا بشکن در آن وادی که طاقت نارسا گردد
عوارض کثرت اسمیست ذات واحد ما را
خلل در شخص یکتا نیست گر قامت وتر گردد
طواف خاک مجنون و زار کوهکن تا کی
اگر سوداسری دارد بکو تا گردد ما گردد
هوای هرزه گردی میزند موج از غبار من
مبادا همچو گردابم سر وامانده پا گردد
نم خجلت زهستی همت من برنمی دارد
که میترسم عرق سرمایه آب بقا گردد
سراغ عافیت در عالم امکان نمی یابم
من و رنگی و امیدی ندانم تا کجا گردد
دل آگاه را لازم بود پاس نفس (بیدل)
بدام ریشه افتد چون گره از ریشه واگردد