شماره ٢٣٠: چون شمع هیچکس بزیانم نمیکشد
چون شمع هیچکس بزیانم نمیکشد
در خاک و خون بغیر زبانم نمیکشد
دارد بعرصه گاه هوس هرزه تاز حرص
دست شکسته ئی که عنانم نمیکشد
سیر شکسته رنگی من کم زسرمه نیست
عبرت چرا بچشم بتانم نمیکشد
تصویر خودفروشی لبهای خامشم
جز تخته هیچ جنس دکانم نمیکشد
ناگفته به حدیث جفای پری رخان
این شکوه تا بمهر دهانم نمیکشد
شمشیر برق جوهر آهم ولی چسود
از خود گذشتنی بفسانم نمیکشد
شهرت نواست ساز زمینگیریم چو شمع
هر چند خار پا بسنانم نمیکشد
مشت خس ستمکش یاسم که موج هم
از ننگ ناکسی بکرانم نمیکشد
در پرده ترنگ پری خیز نغمه ایست
دل جز بکوی شیشه گرانم نمیکشد
چون تیشه پیکر خم من طاقت آزماست
مفت مصوریکه کمانم نمیکشد
رخت شرار جسته ندانم کجا برم
دوش امید بار گرانم نمیکشد
(بیدل) زننگ طینت بیکار سوختم
افسوس دست من زحنانم نمیکشد