شماره ٣٢: دمیکه تیغ تو خون مرا بحل گیرد
دمیکه تیغ تو خون مرا بحل گیرد
هجوم ناز سراپای من بدل گیرد
کجاست اشک که در عالم خیال توام
هزار آینه با جلوه متصل گیرد
مزاج عاشق و آسودگی بآن ماند
که شعله رنگ هواهای معتدل گیرد
بحیرت است نگاه ادب سرشت وفا
که شمع خلوت آئینه مشتعل گیرد
بهار عمر و طراوت زهی خیال محال
مگر حیا عرق از طبع منفعل گیرد
کسی برد چو نگه لذت شناسائی
که نقش خویش بهر جلوه مضمحل گیرد
خوشم که ناله م امروز خصم خودداریست
چو سرو تا بکی آزادگی بگل گیرد
کفیل وحشت هر ذره ام چو شور جنون
کسیکه نگذرد از خود مرا خجل گیرد
زشرم (بیدلی) خویش آب میگردم
مباد آینه پیش تو نام دل گیرد