شماره ١٠٥: سپند بزم تو تا بیقرار گردد و نالد
سپند بزم تو تا بیقرار گردد و نالد
طپیدن از دل من آشکار گردد و نالد
هزار کعبه و لبیک محو شوق پرستی
که گرد دل چو نفس یکدوبار گردد و نالد
چه نغمه ها که ندارد زخود تهی شدن من
بذوق آنکه نفس نیسوار گردد و نالد
زساز جرأت عشاق گل نکرد نوائی
مگر ضعیفی این قوم تار گردد و نالد
من و تظلم الفت کدام دوست چه دشمن
ستم رسیده بهر کس دوچار گردد و نالد
چو طائری که دهد آشیان بغارت آتش
نفس بگرد من خاکسار گردد و نالد
بگریه خو مکن ای دیده کز چکیدن اشکی
دل شکسته مباد آشکار گردد و نالد
هزار قافله شور جرس بچنگ امید
چه باشد اینهمه یکناله وار گردد و نالد
زروزگار وفا چشم دارم آنهمه فرصت
که سخت جانی من کوهسار گردد و نالد
در آتش افگن و ترک ادب مخواه ز(بیدل)
سپند نیست که بی اختیار گردد و نالد