شماره ٢٢٨: گر طمع دست طلب وا میکند
گر طمع دست طلب وا میکند
برقناعت خنده لب وا میکند
گرم میجوشی بلذات جهان
این شکر دکان تب وا میکند
موج گوهر باش کارت بسته نیست
ناخنی دارد ادب وا میکند
فتح باب عافیت وقف کسیست
کز جبین چین غضب وا میکند
شیشه مشکن ورنه دل هم زین بساط
راه کهسار حلب وا میکند
سایه طوبی نباشد گو مباش
جای ما برگ عنب وا میکند
ای چراغ محفل شیب و شباب
صبح ته گیر آنچه شب وا میکند
شرم کم دارد زناموس عدم
هر که طومار نسب وا میکند
پنبه از مینا بغفلت برمدار
این پری بند قصب وا میکند
بی ادب بر غنچه نگشائید دست
این گره را گل بلب وا میکند
عقده ناپیداست در تار نفس
لیک (بیدل) روز و شب وا میکند