شماره ٢٥٣: لعل لب او یکدم بر حالم اگر خندد
لعل لب او یکدم بر حالم اگر خندد
تا حشر غبار من بر آب گهر خندد
بی جلوه او تا چند از سیر گل و شبنم
اشکم زنظر جوشد داغم بجگر خندد
یک خنده او برق بنیاد دو عالم شد
دیگر چه بلا ریزد گر بار دگر خندد
جوش چمن از خجلت در غنچه نفس دزدد
آنجا که گل داغم از آه سحر خندد
یک شبنم ازین گلشن بی چشم تماشا نیست
چندان که حیا بالد سامان نظر خندد
یاد دم شمشیرت هر جا چمن آراید
چون شمع سراپایم یک رفتن سر خندد
افسردگی دلرا از آه گشایش کو
سنگ است و همان کلفت هر چند شرر خندد
از چرخ کمان پیکر با وهم تسلی شو
کم نیست ازین خانه یک حلقه در خندد
آنجا که زهم ریزد چار آینه امکان
یک جبهه تسلیمم صد گل بسپر خندد
از خجلت بیدردی داغست سراپایم
مژگان بعرق گیرم تا دیده تر خندد
بی جلوه او (بیدل) زین باغ چه گل چیند
در کسوت چاک دل چون صبح مگر خندد