شماره ٢٩٠: موج گل بیتو خار را ماند
موج گل بیتو خار را ماند
صبح شبهای تار را ماند
بفسون نشاط خون شده ام
نشه من خمار را ماند
چشم آئینه از تماشایش
نسخه نوبهار را ماند
زندگانی و گیر و دار نفس
عرصه کارزار را ماند
گل شبنم فروش این گلشن
سینه داغدار را ماند
چند باشی زحاصل دنیا
محو فخری که عار را ماند
شهرت اعتبار تشهیر است
معتبر خرسوار را ماند
دود آهم زجوش داغ جگر
نگهت لاله زار را ماند
می کشندت زخلق خوش باشد
جاه هم پای دار را ماند
تا نظر باز کرده ئی هیچ است
عمر برق شرار را ماند
مژه واکردنی نمی ارزد
همه عالم غبار را ماند
محو یاریم و آرزو باقیست
وصل ما انتظار را ماند
بیتو آغوش گریه آلودم
زخم خون در کنار را ماند
سایه را نیست آفت سیلاب
خاکساری حصار را ماند
نسخه صد چمن زدیم بهم
نیست رنگی که یار را ماند
مژه خون فشان (بیدل) ما
رگ ابر بهار را ماند