شماره ٩٧: بخود آنقدر کر و فر مچین که ببنددت پی کین کمر
بخود آنقدر کر و فر مچین که ببنددت پی کین کمر
حذراز بلندی دامنی که گران کند ته چین کمر
زپیام نشه عزوشان بدماغ سفله فسون مخوان
که مباد چون خط کهکشان فگند به چرخ برین کمر
بگذار کوشش حرص دون ته قبر زنده فرو رود
تو بسنگ نقب هوس مزن پی نام نقش نگین کمر
زقبول خدمت ناکسان خجلست فطرت محرمان
نبری بحکم جنون گمان که کند طواف سرین کمر
همه بسته اند میان دل بهوای سیم و خیال زر
تو بسند سبحه صفت همان بره اطاعت دین کمر
بحضور معبد ما و من نرسید هیچکس از عدم
که نه بست سجده هستیش بمیان زخط جبین کمر
که دوید در پی جستجو که نبرد ره بوصال او
چه گمان ره طلب تو زد که نه بسته ئی به یقین کمر
چو سحر فسرده نفس نه ئی زگذشتن این همه پس نه ئی
تو گران رکاب هوس نه ئی مگشا به خانه زین کمر
به مآل شوکت سرکشان بکشود چشم تو نیستان
که به خاک تیره درین چمن چقدر نهفته زمین کمر
زغرور شمع و تعینش همه وقت میرسد این نوا
که علم کش و ناز کن بهمین کلاه و همین کمر
زحباب و موج و مثال شان سبقی به (بیدل) مارسان
که مدوز کینه خودسری بامید طاقت این کمر