شماره ١١١: چه رسد زنشه ئی معنوی بدماغ بیحس بیخبر
چه رسد زنشه ئی معنوی بدماغ بیحس بیخبر
زبری پیامی اگر بری بدکان شیشه گران مبر
در اعتباری اگر زنی مگذر زساز فروتنی
که بکام حاصل مدعا بتلاش ریشه رسد ثمر
بوداع قافله هوس دل جمع ناقه کش تو بس
نگذشت محمل موج کس زمحیط جز بپل گهر
نگهی که در چمن ادب هوس انتظار چه عبرتی
چو سحر زچاکدل آب ده بگلی که خنده زند بسر
چو سرشک تا نکشی تری بگذر زجاده خودسری
ستمست رنج قدم بری بخرام آبله در نظر
بشمار عیب گذشتگان مگشا زهم لب تر زبان
اگر از حیا نگذشته ئی بفسانه پرده کس مدر
سر و برگ فرصت آگهی همه سود غفلت گفتگو
چو چراغ انجمن نفس بفسانه شد شب ما سحر
غم بی تمیزی عافیت نشود ندامت هوش کس
بچه سنگ کوبم از آرزو سر ناکشیده بزیر پر
هوس حلاوت اینچمن نزد بجبهه گره زدن
بهوا چه خط که نمیکشدتری از طبیعت نیشکر
نرسید دامن همتی بتظلم غم بی کسی
زده ایم دست بریده ئی بزمین چو بهله بیکمر
بصفی که تیغ اشارتش کند امتحان جفاکشان
فگند جنون گذشتگی سر (بیدل) از همه پیشتر