شماره ١٢٦: دل بیضه طاوس خیالست ببر گیر
دل بیضه طاوس خیالست ببر گیر
یعنی نفسی چند توهم در ته پر گیر
این صبح امیدی که طرب مایه هستیست
بادی بقفس فرض کن آهی بجگر گیر
اقبال بآتش همه یاس است ندامت
گر تاج بفرق تو نهد دست بسر گیر
در محفل هستی منشین محو اقامت
خمیازه بهار است نفس جام سحر گیر
آسودگی دهر لمینگاه طپشهاست
هر سنگ که بینی پر پرواز شرر گیر
رنگ دو جهان ریخته اند از طپش دل
بر هر چه زنی دست همان موج گهر گیر
مزد طلب اهل وفا وقف تلف نیست
ایشمع زآتش پر پروانه بزر گیر
امید بسکوی تو همین خاک نشین است
گوهر سر مویم ره صحرای دگر گیر
حرفی ننوشتم که دلی خون نشد آنجا
از نامه من در پر طاوس خبر گیر
بیحاصلی است آنچه زاسباب جنون نیست
دستی که نیابی بگریبان به کمر گیر
(بیدل) بره عشق زمنزل اثری نیست
تا آبله ئی گر برسی مفت سفر گیر