شماره ١٧٦: تب و تاب بیهده تا کجا بگشاد بال و پر از نفس
تب و تاب بیهده تا کجا بگشاد بال و پر از نفس
سررشته وقف گره کنم دلی آورم ببر از قفس
بهزار نوحه شتافتم چه ترانها که نیافتم
رگی از اثر نشگافتم که رسد به نیشتر از نفس
غم زندگی بکجا برم ستم هوس بکه بشمرم
چو حباب هرزه نشسته ام بفشار چشم تر از نفس
سر و کار فطرت منفعل بخیال میکندم خجل
گه چرا عیار گداز دل بگرفت شیشه گر از نفس
زجنون فرصت پرفشان نزدودم آئینه وفا
چو شرار داغم از آتشی که نگشت صرفه بر از نفس
تگ و تاز عرصه بی نشان بخیال می بردم کشان
بهوا اگر ندهد عنان بکجا رسد سحر از نفس
بغبار عالم وهم و ظن نرسیده ئی که کنی وطن
عبث انتظار عدم مده بشتاب پیشتر از نفس
بدودم تعلق آب و گل مشو از حضور عدم خجل
که نشاط خانه آینه نبرد غم سفر از نفس
زترانه نی نوحه گر بخروش هرزه گمان مبر
همه را بعالم بی اثر اثربست در نظر از نفس
کلف تصور زندگی مفگن بگردن آگهی
چقدر سیه شود آینه که بما دهد خبر از نفس
مگشا چو (بیدل) بیخبر در هر ترانه بی اثر
بفشار لب بهم آنقدر که هوا رود بدر از نفس