شماره ٢٠٠: اگر چه غنچه میسر شود شکستن خویش
اگر چه غنچه میسر شود شکستن خویش
توان شنید صدائی زده ام جستن خویش
مقیم منزل تحقیق گشتن آسان نیست
بده غبار دو عالم بباد جستن خویش
خموش گشتم و سیر بهار دل کردم
در بهشت گشودم چو لب زبستن خویش
برنگ شمع درین انجمن جهانی را
بسر دواند هوای زپا نشستن خویش
خیال دوست بهر لوح نقش نتوان بست
بآب حیرت آینه هست شستن خویش
خیال دوست بهر لوح نقش نتوان بست
بآب حیرت آینه هست شستن خویش
چه ممکنست تسلی بغیر قطع نفس
زناله نیست رها تار بی گسستن خویش
زدود تنگ فضای سپند این محفل
بدوش ناله گرفته است بار جستن خویش
درین محیط که جز گرد عجز ساحل نیست
مگر چو موج به بندید بر شکستن خویش
چو گل نه صبح کمینیم و نی بهارپرست
شگفته ایم زپهلوی سینه خستن خویش
کمند صید حواسست گوشه گیریها
نشسته ایم چو مضمون بفکر بستن خویش
شکنج دام بود مفت عافیت (بیدل)
چو بوی گل نکنی آرزوی رستن خویش