شماره ٢٦٤: کشت عاشق که دهد داد گیاه خشکش
کشت عاشق که دهد داد گیاه خشکش
موی چینی است رگ ابر سیاه خشکش
بی سخا گردن منعم چه کمال افرازد
سر خشکی است که آتش بکلاه خشکش
سر بغفلت مفرازید زآه مظلوم
برق خفته است بفواره آه خشکش
شاه اگر دامن انعام بخست چیند
نیست جز مهره شطرنج سپاه خشکش
غفلت (بیدل) ما تا بکجا گرد کند
ابر رحمت نشودتر بگناه خشکش