شماره ٢٩١: نشکسته ساغر عاریت زحصول آب بقا چه حظ
نشکسته ساغر عاریت زحصول آب بقا چه حظ
بجز اینکه ننگ نفس کشی چو خضر عمر رسا چه حظ
طربی که زخم دل آورد سزد آنکه نامده بگذرد
گل اگر زفرصت رنگ و بو کند آرزوی وفا چه حظ
بخیال تا به کجا پرد هوس مقید ما و من
بپری که آرزویت کشد زقفس نگشته رها چه حظ
سحر و نفس گل پرگشا تو بعنچگی قفس آشنا
به بهار عشرت این هوا نگشوده بند قبا چه حظ
فلکت بچنبر پوست کش چه ترانه ها که نمیزند
زطپانچه ئی که خور درخت نرسی بر مز صدا چه حظ
دم استطاعت مال و زر بشناس موقع مصرفش
به فقیر اگر نکنی نظر زگشود چشم غنا چه حظ
سپری اگر ره عافیت زتلاش کام هوس برا
قدمی و گوشه دامنی زخرام آبله را چه حظ
بحضور منزل اگر رسد کسی از چه زحمت ره برد
در و دشت یی سپر تو گشت و عیان نشد ته پاچه حظ
زفرشته تا ملخ و مگس همه جبری قدر اند و بس
بر محرمان قبول ورد زبر و چه غم زیبا چه حظ
بدر آز کلفت کر و فر زدماغ پیری و خشک تر
چو ز مغز شد تهی استخوان دگرت زبال هما چه حظ
زعروج نشه ئی (بیدل) قدحی اگر بکف آیدت
ره ناله گیر و زخود براسر بام و کسب هوا چه حظ