شماره ١٣٠: ببین بساز و مپرس از ترانه ئی که ندارم
ببین بساز و مپرس از ترانه ئی که ندارم
توان بدیده شنیدن فسانه ئی که ندارم
بسعی بازوی تسلیم در محیط توکل
شناورم بامید کرانه ئی که ندارم
برنگ شعله تصویر سخت بی پرو بالم
چها نسوخته ام از زبانه ئی که ندارم
هزار چاک دل آغوش چیده ام بتخیل
هواپرست چو گیسوست شانه ئی که ندارم
بچاره سازی وهم تعلقم متحیر
مگر جنون زند آتش بخانه ئی که ندارم
فسون کمند هوس نیست بی بضاعتی من
کسی کلاغ نگیر بدانه ئی که ندارم
بعزم بیجهتی گم نکرده ام ره مقصد
خطا اندوخته ام بر نشانه ئی که ندارم
دگر چه پیش توان برد در ادبگه نازش
بغیر آینه بودن بهانه ئی که ندارم
لوای فتنه کشیده است تا بدامن محشر
نفس شمار دو ساعت زمانه ئی که ندارم
فغان که بست به بالم هزار شعله طپیدن
نشیمنی که نبود آشیانه ئی که ندارم
اگر بدیر کبابم وگر بکعبه خرابم
من کشیده سر از آستانه ئی که ندارم
زیاس (بیدلیم) گل نکرد شوخیآهی
نفس چه ریشه واند زدانه ئی که ندارم