شماره ١٣٥: بدشت بیخودی آوازه شوق جرس دارم
بدشت بیخودی آوازه شوق جرس دارم
زفیض دل طپیدنها خروش بی نفس دارم
درینگلشن نوائی بود دام عندلیب من
زبس نازک دلم از بوی گل چوب قفس دارم
نشاط اعتبارم کرد بیتاب طپیدنها
چو بحر از موج خیز آبرو در دیده خس دارم
نفس جز تاب و تب کاری ندارد مفت ناکامی
دماغ سوختن گرم است تا این مشت خس دارم
بگفتگو سیه تا چند سازم صفحه دلرا
زغفلت تابکی آینه در راه نفس دارم
محبت مشربم لیک از فسون شوخی سودا
بسعی هرزه فکریها دماغ بوالهوس دارم
گر از تار نگاهم ناله برخیزد عجب نبود
بچشم خود گره گردیده اشکی چون جرس دارم
سراپا جوهری دارم زروشن طبیتی (بیدل)
که چون مینای می از موج خول تار نفس دارم