شماره ١٤٩: برنگ شمع ممکن نیست سوز دل نهان دارم
برنگ شمع ممکن نیست سوز دل نهان دارم
جنون مغزی که من دارم برون استخوان دارم
نپنداری بمرگ از اضطراب شوق وامانم
سپند حسرتم تا سرمه میگردم فغان دارم
زرمز محفل بیمغز امکانم چه میپرسی
کف خاکستری در جیب این آتش نشان دارم
باین افسردگیها شوخی ئی دارد غبار من
که گر دامن فشانم ناز چشم آهوان دارم
برنگ گردباد از خاکساری میکشم جامی
که تا بر خویش می پیچم دماغ آسمان دارم
مباشید از قماش دامن برچیده ام غافل
که من صد صبح ازین عالم برون چیدن دکاندارم
نفس سرمایه ئی با این گرانجانی نمی باشد
شرر تاز است کوه اینجا و من ضبط عنان دارم
بغیر از سوختن کاری ندارد شمع این محفل
نمیدانم چه آسایش من آتش بجان دارم
باین سامان اگر باشد عرق پیمائی خجلت
زخاکم تا غباری پر زند آب روان دارم
خجالت صد قیامت صعبتر از مرگ میباشد
جدا از آستانت مردنم این بس که جان دارم
بدوش هر نفس بار امیدی بسته ام (بیدل)
زخود رفتن ندارد هیچ و من کاروان دارم