شماره ١٩٤: سرشک بیخودم عیش می ناب دگر دارم
سرشک بیخودم عیش می ناب دگر دارم
زمژگان تا چکیدن سیر مهتاب دگر دارم
بتاراج تحیر داده ام آئینه و شادم
که در جوش صفای خانه سیلاب دگر دارم
گهی خاکم گهی بادم گهی آبم گهی آتش
چو هستی در عدم یک عالم اسباب دگر دارم
درین گلشن من و سیر سجود ناتوانیها
که چون بید از خم هر برگ محراب دگر دارم
نگاهم در نقاب حیرت آئینه می بالد
چراغ بزم حسنم برق آداب دگر دارم
دماغ عرض بیتابی ندارد سرخوش حیرت
وگرنه در دل آئینه سیماب دگر دارم
زخون آرزو و صد رنگ میبالد بهارمن
نهال باغ یاسم ریشه در آب دگر دارم