شماره ٢١٣: تا نفس آب زندگیست هیچ ببو نمیرسم
تا نفس آب زندگیست هیچ ببو نمیرسم
با تو چنانکه بیخودم بیتو بتو نمیرسم
خجلت هستیم چو صبح در عدم آب میکند
جیب چه رنگ بر درم منکه ببو نمیرسم
در سری کوی میکشان نشه خجلتم رساست
دست شگسته دارم و تا بسبو نمیرسم
گرنه فسونگرست چرخ خلق خراب نازکیست
هیچ بساز حسن این آبله رو نمیرسم
سجده گه امید نیست معبد بی نیازیم
تا نگدازد آرزو من بوضو نمیرسم
رنج طلب کشم چرا کاین ادب شکسته پا
میکشدم بمنزلی کز تگ و پو نمیرسم
شرم حصول مدعا مانع خود نمائیم
بی ثمری رسانده ام گر بنمو نمیرسم
چینی بزم فطرتم لیک زبخت نارسا
تا نرسد سرم بسنگ تا سر مو نمیرسم
زین نفسی که هیچ سو گرد پیش نمیرسد
نیست دمی که من بخویش از همه سو نمیرسم
غفلت گوهر از محیط خجلت هوش کس مباد
جرم بخودرمیدنست این که باو نمیرسم
(بیدل) ازان جهان ناز فطرت خلق عاری است
آنچه تو دیده ئی بگو خواه مگو نمیرسم