شماره ٢١٨: تو کریم مطلق و من گدا چکنی جز این که نخوانیم
تو کریم مطلق و من گدا چکنی جز این که نخوانیم
در دیگرم بنما که من بکجا روم چو برانیم
کسی از محیط عدم کران چه زقطره وا طلبد نشان
زخودم نبرده ئی آنچنان که دگر بخود نرسانیم
بکجاست آنقدرم بقا که تأملی کندم وفا
عرق خجالت فرصتم نم انفعال زمانیم
بفسردنم همه تن الم بتردد آبله در قدم
چو غبار داغ نشستنم چو سرشک ننگ روانیم
سحر طلسم هوا قفس همه جاست منفعل هوس
چقدر عرق کندم نفس که بشبنمی بستانیم
زکدورت من و ما پرم غم بار دل بکه بشمرم
ستمست سنگ ترازوئی که نفس کشد ز گرانیم
ز حضور پیریم آنقدر اثر امتحان قبول و رد
که رساند بر در نیستی خم پشت پای جوانیم
نه بنقش بسته مشوشم نه بحرف ساخته سرخوشم
نفسی بیاد تو میکشم چه عبارت و چه معانیم
همه عمر هرزه دویده ام خجلم کنونکه خمیده ام
من اگر بحلقه تنیده ام تو برون در ننشانیم
ز طنین پیشه بی نفس خجلست (بیدل) هیچکس
بکجایم و کیم و چیم که تو جز بناله ندانیم