شماره ٢٣٦: چو اشک امشب بسا غر باده نابی گر دارم
چو اشک امشب بسا غر باده نابی گر دارم
ز مژگان تا بدامان سیر مهتابی دگر دارم
بخون آرزو صد رنگ می بالد بهار من
نهال باغ یأسم ریشه در آبی دگر دارم
نفس دزدیدنم با دل طپیدن برنمی آید
نوای الفتم در پرده مضرابی دگر دارم
غرور وحشتم بار تحیر برنمی دارد
چو شبنم در دل آئینه سیمابی دگر دارم
لبی تر کرده ام کز سیر چشمی باج میگیرد
بجام بی نیازی چون گهر آبی دگر دارم
گهی بادم گهی آتش گهی آبم گهی خاکم
چو هستی در عدم یکعالم اسبابی دگر دارم
گسستن برندارد رشته ساز امید من
بآن موی میان پیچیده ام تابی دگر دارم
درین گلشن من و سیر سجود ناتوانی ها
چو شاخ بید در هر عضو محرابی دگر دارم
نگاهم در پناه حیرت آئینه میبالد
چراغ بزم حسنم وضع آدابی دگر دارم
بدست گلخنم بفروش از گلشن چه میخواهی
متاع کلفت خار و خسم بابی دگر دارم
بتاراج تحیر داده ام آئینه دل را
در آغوش صفای خانه سیلابی دگر دارم
چو شمع از خجلت هستی عرق پیماست جام من
نه مخمورم نه مستم عالم آبی دگر دارم
کدام آسودگی چون حیرت دیدار میباشد
تو مژگان جمع کن غافل که من خوبی دگر دارم
گریبان زار اسراریست (بیدل) هر بن مویم
محیط فطرتم طوفان گردابی دگر دارم