شماره ٢٤٤: چو ماه نو بچندین حسرت از خود کام میگیرم
چو ماه نو بچندین حسرت از خود کام میگیرم
جنونها میکند خمیازه تا یکجام میگیرم
باین گوشی که معنی از تمیزش ننگ میدارد
طنین پشه ئی گر بشنوم الهام میگیریم
زفهم مدعا پردورم افگنده است موهومی
همه با خویش اگر دارم سخن پیغام میگیرم
کمینگاه دو عالم غفلتم از قامت پیری
امل هر جا پرد در حلقه ایندام میگیرم
هوای کعبه شوقی بشور آورد مغزم را
که چون شمع استخوانرا جامه احرام میگیرم
بیاد چشم او چندان جنون آماده است اشکم
که هر مژگان فشردن روغن از بادام میگیرم
ضعیفی گر باین اقبال بالد پایه نازش
بزیر سایه دیوار چندین بام میگیرم
بذوق پای بوست هیچ جا خوابم نمیباشد
همین در سایه برگ حنا آرام میگیرم
چو موی کاسه چینی اگر بالد شکست من
شبیخون میزنم بر چین و راه شام میگیرم
زخاموشی معاش غنچه ام تا کی کشد تنگی
لبی وامیکنم گل میفروشم جام میگیرم
بآسانی دل از بار تعلق وانمیگردد
زپیمان جنون کیشان گسستن وام میگیرم
تمتع چیست زین بیحاصلانم چون نگین (بیدل)
زبانم میخراشد گر کسی را نام میگیرم