شماره ٢٥٨: چون کاغذ آتش زده مهمان بقائیم
چون کاغذ آتش زده مهمان بقائیم
طاوس پرافشان چمنزار فنائیم
هر چند بسامان اثر بی سر و پائیم
چون سبحه همان سر بکف دست دعائیم
شوخی سر و برگ چمن آرائی ما نیست
یکسر چو عرق جوهر ایجاد حیائیم
وامانده عجزیم سر و برگ طلب کو
چون آبله پا همه تن آبله پائیم
کم نیست اگر گوش دلیل خبر ماست
از دیدن ما چشم به بندید صدائیم
آینه تحقیق مقابل نپسندد
تا محرم آغوش خودیم از تو جدائیم
بی سعی جنون راه بمقصد نتوان برد
بگذار که یک آبله از پوست برائیم
کو ساز نگاهی که بیک ساز گریبان
دلدار نقابی که ندارد نگشائیم
فرد است که یکتائی ما نیز خیال است
امروز که در سجده دوتائیم و دوتائیم
آینه اسرار غنا پرده خاکست
تا سرمه نگشتن همه آواز گدائیم
پیش که درد هوش گریبان تحیر
دل منتظر فرصت و فرصت همه مائیم
در دشت تو هم جهتی نیست معین
ما را چه ضرور است بدانیم کجائیم
بر طبع شرر خفت فرصت نتوان بست
در طینت ما سوخت دماغی که بنائیم
(بیدل) بتکلف اثری صرف نفس کن
عمریست تهی کاسه تر از دست دعائیم