شماره ٢٦٨: حضور معنیم گم گشت تا دل بر صور بستم
حضور معنیم گم گشت تا دل بر صور بستم
مژه وا کردم و بر عالم تحقیق دربستم
ز غفلت بایدم فرسنگها طی کرد در منزل
که چون شمع از ره پیچیده دستاری بسر بستم
بجیب ناله دارم حسرت دیدار طوماری
که هرجا چشم امیدی پرید این نامه بربستم
ز خاک آن کف پا بوسه ئی میخواست مژگانم
سرشکی را حنائی کردم و بر چشم تر بستم
مقیم آستانش گرد خود گردیدنی دارد
شدم گرداب تا در خدمت دریا کمر بستم
بصید خلق مجهول آنقدر افسون نمی خواهد
گرفتم پای گاوی چند با افسار خر بستم
دعا نشنید کس نفرین مگر خارد بن گوشی
ز نومیدی تفنگی چند بر دوش اثر بستم
بآسانی سپند من نکرد ایجاد خاکستر
طپیدم ناله کردم سوختم کاین نقش بربستم
درین گلشن بقدر ناله شوقم داشت پروازی
برنگ غنچه تا منقار بستم بال و پر بستم
غم لذات دنیا برد از من ذوق آزادی
پر پرواز چندین ناله چون نی از شکر بستم
اسیر اعتبار عالم مطلق عنانی کو
گذشت آن محمل موجی که بر دوش گهر بستم
فسرد از آبله (بیدل) دماغ هرزه جولانی
دویدن ناامید ریشه شد تا این ثمر بستم