شماره ٢٧٢: خاکم بسر که بی تو بگلشن نسوختم
خاکم بسر که بی تو بگلشن نسوختم
گل شعله زد ز شش جهت و من نسوختم
اجزای سنگ هم ز شرر بال میکشد
من بیخبر ز ننگ فسردن نسوختم
شاید پیام یاس بگوش تو میرسد
داغم که چون سپند بشیون نسوختم
جمعیتی ذخیره دل داشتم چو صبح
از یک نفس تلاش چه خرمن نسوختم
بوئی نبردم از ثمر نخل عافیت
تا ریشه نفس بدویدن نسوختم
افروختم بآتش یاقوت شمع خویش
باری بعلت رگ گردن نسوختم
در دشت آرزو ز حنابندئی هوس
رنگی نیافتم که بسودن نسوختم
مشکل که تا بد از مژه بیرون نگاه شرم
گشتم چراغ و جز ته دامن نسوختم
شرم وفا بساز چراغان زد از عرق
با هر فتیله ئی که چو روغن نسوختم
دوری بمرگ هم ز بتان داشت سوختن
مردم که مردم و چو برهمن نسوختم
(بیدل) نه پختم آرزوی مزرع امید
کاخر ز یاس سوخته خرمن نسوختم