شماره ٣٠٢: دل حیرت آفرینست هر سو نظر گشائیم
دل حیرت آفرینست هر سو نظر گشائیم
در خانه هیچکس نیست آئینه است و مائیم
زین بیشتر چه باشد هنگامه توهم
چون گرد صبح عمریست هیچیم و خود نمائیم
ما را چو شمع ازین بزم بیخود گذشتنی هست
گردون چه بر فرازیم سر نیستیم پائیم
تا چند دانه ما نازد بسخت جانی
در یک دو روز دیگر بیرون آسیائیم
آئینه سعادت اقبال بی نشانی است
گر استخوان شود خاک بر فرق خودنمائیم
آئینه مشربی ها بیگانه وفا نیست
جایش بدیده گرمست با هر که آشنائیم
عجز طلب در این دشت با ما چو اشک چشم است
هر چند ره بپهلوست محتاج صد عصائیم
شبنم چه جام گیرد از نشه تعین
در باده آب دائیم پیمانه حیائیم
محتاج زندگی را عزت چه احتمالست
لبریز نقد لذت چون کیسه گدائیم
تا کی کشد تعین ادبار نسبت ما
ننگی چو بار مردن در گردن بقائیم
ظاهر خروش سازش باطن جهان نازش
ای محرمان بفهمید ما زین میان کجائیم
شخص هوا مثالیم خمیازه خیالیم
گر صد فلک ببالیم صفر عدم فزائیم
رنگ حناست هستی فرصت کمین تغییر
روز سیاه خود را تا کی شفق نمائیم
گوش مروتی کو کز ما نظر نپوشد
دست غریق یعنی فریاد بیصدائیم
بر هر چه دیده واکرد آغوش الفت ما
مژگان بخم زد و گفت خوشباش پشت پائیم
دوزخ کجاست (بیدل) جز انفعال غفلت
آتش حریف ما نیست زین آب اگر برائیم