شماره ١٣: زان بهار ناز حیرانم چه سامان کرده ام
زان بهار ناز حیرانم چه سامان کرده ام
چون گل امشب تا گریبان گل بدامان کرده ام
بوی گل می آید از کیفیت پرواز من
بال و پر رنگ از نوای عندلیبان کرده ام
بی نشانی مشربم دارد که تا مانند ماه
آینه در دستم و تمثال پنهان کرده ام
نقش این نه شیشه گر یادم نباشد گو مباش
سیر مینائی دگر در طاق نسیان کرده ام
با شرار کاغذم عشرت گرو تاز وفاست
هر گه از خود رفته ام سیر چراغان کرده ام
از جنون سامانی کیفیت عنقا مپرس
آنقدر پوشیده ام خود را که عریان کرده ام
بر که نالد فطرت از بیداد تشویش نفس
خانه آینه ئی دارم که ویران کرده ام
زانتظار صبح باید بر چراغم خون گریست
بهر یک لب خنده چندین اشک نقصان کرده ام
در غم نایابی مطلب که جز وهمی نبود
سوده ام دستی که همت را پشیمان کرده ام
جز غم سیل فنا دیگر چه باید خوردنم
از فضولی خویش را در دشت مهمان کرده ام
ابر را گفتم چه باشد باعث سیر آبیت
گفت وقتی گریه بر عاجز گیاهان کرده ام
(بیدل) از داغ چراغ خامشم غافل مباش
نرگسستان چشمکی خس پوش مژگان کرده ام